strumień słońca rozświetla twarz
przywraca kształty wydobywa barwy
wnętrze wypełnia spokój - odchodzi zwątpienie
to co zagubione zaczyna żyć

słoneczny dzień wynagradza to
z czym borykam się w ciemności
wędrówki myśli były bardzo niezrozumiałe
wychodził strach głęboko skryty
rósł - przemawiał językiem żalu

to co było dotąd ważne zmienia się w mniej ważne
to co przeżyłam odpływa w wietrze
czuję się wydmuszką która nic nie obiecuje
przyszłość przestała wyciągać ręce

jesień - w niej resztki życia którego tak szybko ubywa
niekiedy nie umiem sprostać temu co się we mnie dzieje
milcząco wspieram siebie ubieram w obrazy nadziei
wierzę w to co zobaczę później - może
będzie warte poznania

późny wiek - pustka czas bez czasu
i tak będzie do końca


nieraz strumień światła wystarcza
bym była w życiu ponownie obecna - wtedy
z żywą radością wchodzę w sprawy codzienności
z upodobaniem patrzę w przyszłość

światło uczy konieczności by widzieć
to piękno do końca