w rybim pęcherzu lewitacja
cyrklem owiana ewolucji
szczypta w tym wszystkim jest przypadku
i całkiem duża garść iluzji
dwutlenek węgla kłamstw bezkarnych
wypełnia sferę martwą ciszą
poza kokonem gdzieś w oddali
struny wymiarów świat kołyszą
czy w sekret wierząc grawitacji
czy też pod rękę z bogiem ojców
pokonać strach następców tronu
i tak samym przyjdzie nam na końcu
w mądrość spokoju płyńmy w ciszę
w najgłębszą toń teraźniejszości
by kiedy przyjdzie nam owdowieć
pozostał w sercu ślad miłości
zaraz się dzień połączy z nocą
i wiatr nadejdzie znów nad przystań
nic po nas więcej nie zostanie
jesienna mgła na wrzosowiskach