Odrzucam tyryjską purpurę,
niech sprzyja dorodnej wyobraźni.
Mnie wystarcza czarno-biały obraz,
który dzieli świat
na widzialny i niewidzialny,
każdy godny swojej wielkości.

W jednym mieszka sacrum,
w drugim grzeszne profanum.
Znajome ślady przenikania
powracają jak ptaki na wiosnę.

Przez otwarte okno napływa światło;
przepełnia miłością, lecz narusza pamięć.
W tej wymianie brakuje jasności

- jeśli przeznaczenie skłóca żywioły
czy potrafię odczytać znaki