odpocznij, mówię

zbierz w sobie w całość skorupy bezsennych nocy
niech twoje serce będzie misą w której mieszasz popiół
i czerwony barwnik, i kolorowe pióro ptaka, kroplę potu

na powierzchni wody odbijają się gwiazdy - one nie milkną w śpiewie
więc pogódź się z tym że twoja miłość jest jak liść
na którym już zaznaczyło się ciemnożółtym śladem
dotknięcie nadchodzących miesięcy - one są w drodze od zawsze

wybrzuszają się za horyzontem falami przyszłego czasu
piętrzą się monotonią dni i zgiełkiem wydarzeń
wszystkim tym co przychodzi znów do ciebie jak stary przyjaciel w przebraniu
który odwiedza cię codziennie, tylko ty niekoniecznie go poznajesz
a przecież zawsze mówi: patrz, otwieram dla ciebie rękę
pełną słońca, wiatru, nieba i chmur, i kolorowych łąk,

patrz -

fala niosąca piasek, dużo lśniącego piasku
rozbija się o brzeg łagodnym uderzeniem
które przypomina cios zadany przez umierającego

patrz -

śpisz, śnisz
a przemijanie jest jak rzeka która przepływa przez ciebie
który przemijasz, więc przemija wszystko, nawet to


ty znasz mnie, morze. znasz mnie ziemio
znacie mnie długie, ciemne godziny na dworcach kolejowych
znacie mnie, twarde, ubite drogi prowadzące w sen, to podziemie życia

jesteście głosem który mówi:
połóż się i odpocznij
dotknij mocno i zdecydowanie twardych, nieregularnych krawędzi,
obrysowanych ciemnoczerwonymi liniami bólu
to ty w swoim kształcie, nie poznajesz?

przestań udawać

teraz jest pora snu
bycia odnalezionym