kołysał w oknie zawieszona przez chwilę,
wzięty za czerwoną zasłonę okna,
przesłonę skupioną w jednym momencie.
a kratkowany wzór wyjaśniał kolejne
zdarzenia o ile macało się palcem
wzdłuż zakładki. i nie było tam
żadnej arytmetyki ani kolejności

a otwarte ramiona zdradzały nastawienie

przestałem już wierzyć własnym emocjom
i drapać sreberko po drugiej stronie
lustra źle przyciętym paznokciem przeciągam
drgającą strunę i sprawdzam zgodność
dźwięku z metronomem.

i nie jest bujdą, że kroczę twardo,
widzę przecież jak ciągnę za sobą
niemy cień po krawędzi,

jakby go nie było.