Zawsze ,gdy jadę do mojej rodzinnej wioski widzę tą chatkę.

Pośród płaczących wierzb
kwitnących wiśni
stoi domek mały
przygarbiony od starości.

Słomianą strzechą nastroszony
z bocianim gniazdem
pustym, opuszczonym.
Drewniane okiennice
z serduszkiem pośrodku
skrzypią nienaoliwione
wiatrem poruszone
obrośnięte dziką winną-roślinnością.

Przy ganku ławeczka
paprotka skrzywiona,
pokrzywa parząca.
Malwa szafirowa
z gałęziami wierzby
włosy zapleciła.

Obok płynie rzeczka
mostek,pływająca kaczka
ptaków śpiew na niebie..

Opuszczona chatka..
Nostalgiczne wrażenia