poezja




natura z piersią - czekała dziewczyna
by zdroje życia przepłynęły po niej
przechodzi z wolna w kolor bardziej miły
obok popiołów i losów Niniwy
moc Chrystusowa natury duchowej
- z promieniem złotym wstają nowe siły!

tak zawsze było

gdy promień Pański wśród poetów grona
zachodził drogę - słowo przypominał
w tłoczni już gniotą pełne winogrona
poezja w duchu by szła zdrojem wina -
gdy już ze słońcem ujednolicona
wszystko co błahe jest w nas; zapomina
- tu nie powstanie żaden promień siwy!

przyrzekam

opinie trzeba porzucić dla prawdy
kształty duchowe wtenczas utworzyła
w promieniach słońca - z prawem Avogadry
w kulturze słowa we wzorach Niniwy

tak chyba trzeba

tam ją widziałem! nad wodą potoku
gdy złoty promień przechodził nad krajem
przyzwyczajony do niebios uskoków
z światłem tarasów z widokiem od raju -

było wspaniale

w pergaminowym wieści niosły o tym
gdy dech dziewczęcia w uśmiechu mej córy
światłem moc słowa w piękno słońca złote
poprzeplatane w zieleńcach natury

widziałem

w duchu prostoty przemiłej postaci
promień walorów przejętych od raju
w sercach Polaków jako w sercach braci
mgłami spoczywał nad wodą wśród gajów

tak było lecz było za mało

tam gdzie bywało radośnie i smutnie
dźwięki płynęły zlatywały z góry
ręka strun złotych dotknęła stulutni
jak w arte fakty w ontosie natury

w filozofii piękna

czy gdzie wiatr jęczy - czy ruczaju słucha
ona czy tylko żywe głosi słowo
czy ona jedna tylko - córka ducha
wdaje się piękna z muzyką w rozmowę?

być może że tylko

czy ona jedna umie grać na lutni
gdy promień Pański przystanął i słucha
słuchał wraz za mną strun prawdziwych kłótni
W uśmiechu słońca i w harmonii ducha

pytałem






(Ag)