Piękny jest świat i nietrwały,
dlatego stwarzany od nowa,
każdej nocy,
każdej wiosny.

Umarły zeszłoroczne stokrotki,
ludzie umarli, urodzili się nowi
o tej samej godzinie. Szkic za szkicem
albo płótno przemalowywane,
warstwa na warstwie.

Kto na obrazie został
do kolejnego świtu - tęskni,
bo z bliska kolor oczu nie chce się powtórzyć
ani widok z okna. Nim zdąży wzrok przyzwyczaić,
znowu straci - dom, drzewo, śpiące w ogrodzie
dzieci. Przejdzie w tło, w barwę ziemi, w błękit.