pani alina nie ufa ludziom, którzy uczą się historii
ze szkolnych podręczników. gdyby milczenie było złotem,
fortuna sprzyjałaby przegranym. tymczasem ich prawda
jest tylko trzaskiem zagłuszającym transmisję. wystarczy

wyregulować odbiornik. natrętny dźwięk zniknie, rozpłynie
się w rotacjach mgławic. któregoś wieczoru dojrzeje jak sierpień. tętnice
wypłuczą echo ze skóry. światło zamieni usta w inkluzję
trzepot ćmy przeobrażonej w iskrę:

żywica albo ogień

wygładzi, oblepi, nim guzy rozsadzą korę. a może wpierw przyjdzie wieczór, jak
krzyk rozerwie wargi kiedy stwardnieje.
utrwali kształt słów pęczniejących w gardle.

pani alina zna odpowiedź, chociaż nie może być pewna.
zalewa ją ciepło.