poznali się i kochają
kochają bo się poznali
nie sztuka się poznać
sztuka wytrwać
jak ten kwiat do skały uczepiony
większość jest przypadkiem
drobiną jakieś całości
tak mało mamy do powiedzenia
możemy krzyczeć o miłości
wymagać od siebie i od kochanka
ale po równi pochyłej czas
opuszcza nas do studni
życiem najpierw kusząc
obiecując spadającą gwiazdą
i dźwiękiem gitary przy księżycu
a żyć trzeba tam gdzie się jest
na ulicy Adama Mickiewicza
osiedlu Przyleśnym
miasteczku Pogodnym
zasypiać pod profilem świętej Jadwigi
i wszystko składać w jedność
małych pacierzy i cerowanych skarpet
chociaż ich teraz nikt nie ceruje
to jednak składaniem tego co się rozerwie
podnoszeniem tego co upadnie
potoczy się gdzieś pod kredens
albo przeskoczy przez próg
i zniknie w ogrodzie
i dopiero po latach
wygrzebie się obsypane ziemią
to co kiedyś mogliśmy nazwać szczęściem
a nie nazwaliśmy