Milczę bez ustanku.
Pytam, kto mi dał ten czas?
Zamykam oczy do poranku,
ciąży na mnie jego głaz.

Krzyczę głośno w sercach,
odwracam wzrok od twoich snów.
Czekam na spełnienie,
twego słowa brak mi znów.

I tak łącząc paradoksy,
odchodzimy dalej wciąż.
Startujemy bez powrotu
pokonując zdarzeń gąszcz.