Koniec maja. Słucham
muzyki Tuaregów. Znajduję
siebie w embrionalnej pozycji

między snem, który się kończy
a snem, który się zaczyna.
Odkąd pociągi przestały

kursować tory zarastają
trawą. Gładko przychodzi
ubywanie. Jakby pustka była

prawdziwą ojcowizną.
Pomniejsi bogowie, być może,
czuwają nad nakrapianym drozdem,

i resztkami niebieskich kafelków.
Co rano przechodzę
na drugą stronę, mijając

blaszaną tablicę z czarnym
napisem: Przejście surowo
wzbronione.