niegdyś nie wiedziałem że
cisza boli zaciśnięte usta
słowa na uwięzi
przecież tyle do powiedzenia

łokciami mierzę przestrzeń
między oknem a starym fotelem

na szybie rzeka łez
niebo też samo sobie
czasem zagrzmi
rozświetli mrok błyskawicami

na wargach od alkoholu opuchniętych
cieszę się chwilą w amoku
przez ułamki wyrwane siłą
często goszczę łzy na policzku

czasem przyjdzie komornik mnie odwiedzić
zabiera wszystko co mu pod ręką
takie małe tornado
innym razem listonosz z wiadomością
niekoniecznie ważną tak żeby dobić

nade mną myśli jak place na łysinie jasne
z pustego nawet król żydowski nie naleje