wstałem w niedzielne popołudnie
i nie było to nawet bolesne

głowa trochę ciążyła
ale wiem rozumiem
to tak zwane pozostałości
po pejzażach z pustymi kuflami

było siedem obrazów
i piękna barmanka

czas płynął
wąż po raz kolejny zjadał swój ogon
i było smutno tak po ludzku
kurestwo

a jednak barmanka
stawała się coraz bardziej urocza
i ta gotyckość witraży
w jej czarnych oczach

gapić się patrzeć
ukradkiem zerkać
godzinami

potem wypłynęła z białej piany
dostojna refleksja na temat ciepłej barwy
- cholernej tkliwości

byleby tylko nie zabłądzić
w kolor jej za bardzo nie zboczyć
bo nie widzę już wtedy siebie
po prostu nie dostrzegam