gdy otworzę drzwi
by ujrzeć człowieka
nie wiem co mnie zastanie
ani też co czeka

nutka melancholii
czy też antał złości
nic nadzwyczajnego
albo cud ludzkości

prawda albo kłamstwo
z otwartą powieką
zamyślony człowiek
z marzeń pełną rzeką

a może dzieciątko
kiwające paluszkiem
z uśmiechem
gaworząc nad braciszka
uszkiem

zaś samotne trupy
wytwór codzienności
z kamieniem w piersi
zamiast moralności
gnębią tych co żyją
lecz się wypalają


w końcu drzwi zamykam
i łza się zakręci
w głębię studni wpadnie
z pytaniem dość szczerym

co czeka nas na
dnie