Dedal przeżył
w labiryncie ułożył sobie wartości
wedle pewnej hierarchii

po pierwsze życie

wiedział że jest kruche
zachował dystans do przedmiotu
pracował
nie angażował się w wojny
ani wielkie romanse
jego zachwyt nad kobietą
był powściągliwy

wybierał wdowy
brał je bez słowa
nie upiększał chwili
rozkosz płynęła z ciała
i wystarczała za wszelkie uniesienia

budował akwedukty
kochał ciszę i doczekał
lat późnych

kobiety
trzymał na ziemi
by rodziły dzieci
którym tak trudno
jest znaleźć imię
bo nie wiadomo
które jest bratem śmierci




Ikar

skąd miał wiedzieć
że wolność nie jest tym
co zawiera losu ludzkiego tęsknota

a bywa najczęściej jego zaprzeczeniem

tego nie wiedział
spragniony miłości
poddał się przestrzeń

kiedy dostrzegł dziewczynę
jak niosła strawę
orzącemu ziemię ojcu
z wysokości spojrzał
na nią jak na cud

jej skazy w intensywnych promieniach
zamazywały się
w widmie barw kształty nabierały
owalnie pieszczotliwych zapachów
pobudzały wyobraźnię
podniecały płeć

wydawała się być
jak idea
kiedy twórca jeszcze
szukał jej w glinie

tak mógł widzieć Ikar
bo była jak każda młodość urokliwa
wręcz boska

i nie zauważył słońca