Przez chwilę myślałam,
Że byłam kim innym.
I dobrze mi było z tą myślą.
I nikt nie był winny.

Przez chwilę byłam porządkiem,
Pośród świata chaosu.
Przez moment byłam krzykiem,
Pośród ściszonych głosów.

Przez chwilę nie byłam niczym,
Choć NIC to moje imię.
Przez chwilę byłam piękna.
Znalazłam na to sposób.

Uzewnętrzniłam swoją wewnętrzność.
Przez chwilę myślałam płucami,
Byłam krwią w moich żyłach
I śniłam o utlenianiu.

Odgaduję, że
Szaleństwo jest krok bliżej.
Wisi nade mną widmo obłędu.
Jestem chora, panicznie boję się
Zmierzchu.

Śnię co noc ten sam sen,
W którym nigdy nie urodziłam się,
Nigdy mnie nie było,
Nigdy nie istniałam.

Nie było ustawicznego pytania:
"P o c o t u j e s t e m?"

Ciągle na nowo współczuję światu.