w okopach w uścisku mrozu
niełatwo się uśmiechać
gdy tylu chłopaków ułożyło się do piachu

ostatni pocisk dla siebie
nie wierzę w wierność kobiety

karabiny stercza lufami do góry
na warcie strach podsyca ogień nadziei

mam dość gonitwy myśli
gdzie mój dom mama czeka

przyniosę jej chabry i kolor wrzosów
na stole obiad
pamiętajcie o mnie

kilka lat może dni
rzucę pocisk w piach