Z okruchów szklanki rozbitej przez wnuczka
(który za ścianą z komputerem walczy,
by jak Spidermen zmieniać świata postać)
buduję kolaż w sepii niepamięci.

Już dłonie mamy... wyciągnięte z mroku
szpilki, naparstek i krawiecki szablon.
Dziergany obrus, modlitewnik babci
i po sąsiedzku - kultowa "Gra w klasy".

Wśród trzasków Diory, w terkocie Singerki
nową Warszawę Fogg barytonem śni.
"Ile go można? Wyłącz radio, mamo!
Dzisiaj Stan Borys, nagrania Breaokoutu."

Więc jak automat krążek do miniwieży
(w szalonych latach rozrusznik odkurzyć).
A na parkiecie tupot bosych stópek...
W dziecięcej prośbie energiczny protest.

"Wyłącz to, babciu! Siądź przy monitorze.
Dziś w Internecie nową znalazłem grę."
Nim jego przyszłość jak tamto jutro - rdza,
na osi czasu przy nowym stare trwa.