Czasami miłość ludzi odurza,
Czasami tak jak narkotyk działa.
Człowiek im głębiej w nią się zanurza,
Nawet rzecz wielka staje się mała.

Poeci pięknie ją opisują,
Skąd się zaś bierze, myślą uczeni.
Od wieków ludzie wciąż się miłują,
Wszystko przemija, to się nie zmieni.

Kochać! Czuć bliskość drugiej osoby,
W życiu uczuciem jest najpiękniejszym.
W wrzawie, gonitwie dzisiejszej doby,
Jest skarbem drogim, tym najcenniejszym.

To jedno słowo znaczy tak wiele,
Niejeden dałby się zabić za nie.
To on i ona, płacz i wesele,
Szczerość, tęsknota i zaufanie.

Jest światłem słońca w pochmurny dzień,
Jest parasolem, kiedy deszcz pada.
W wielkim upale daje nam cień,
Pomocną dłonią gdy człek upada.

Trzeba ją chronić i pielęgnować,
By choć okruchy z niej pozostały.
Gdy jej nie zdołasz w sercu zachować,
Stajesz się brzydki, nijaki, mały.

W czasach konsumpcji, obojętności,
Miłość człowieka z Ciebie uczyni.
Gdy zgaśnie w Tobie iskra miłości,
Uschniesz jak drzewo w piaskach pustyni.

Więc bardzo głośno słychać wołanie,
By piękne były noce i dnie.
Z całego świata idzie przesłanie:
Hej! Wszyscy ludzie! Kochajcie się!