Odmieniam Ciebie przez przypadki,
A wspólne dni przez wszystkie czasy.
Bo uczę się przedmiotu miłość,
I myślę wciąż o życiu naszym.

O świcie jesteś jak łyk kawy,
Masz w sobie ciepło oraz siłę.
Twa aura sprawia, że w krąg wszystko,
Jest piękne, dobre oraz miłe.

W południe jesteś szklanką wody,
Świeżej i czystej tak jak kryształ.
Wiec mi przynosisz orzeźwienie,
I szczęście też- rzecz oczywista.

Wieczorem jesteś lampką wina,
O smaku świetnym i bukiecie.
Uderzasz wtedy mi do głowy,
Bo właśnie o to chodzi przecież.

Chcę z Tobą iść na koniec świata,
Gdyż jesteś mą radością całą.
Nawet już dziś wyruszę w drogę,
Choćby to milion lat trwać miało.

Miłość i wolność daje szczęście,
Pobudza, cieszy i zachwyca.
Lecz dla miłości i wolności,
Wyrasta z muru nam granica.

Ty jesteś tam, a ja za murem,
Blisko, choć daleko czasami.
Sen nie przychodzi ja rozmyślam,
Nad spędzonymi razem dniami.

Lecz kiedyś taki czas nadejdzie,
Będę pił wino, wodę, kawę.
Ale do tanga trzeba dwojga,
Z tego zdawajmy sobie sprawę.