kiedyś wreszcie
zawędrujesz pod te drzwi
w klatce piersiowej odezwie się dzwon
i będziesz chciała uciekać na oślep
jak spłoszona sarna

mimo strachu sięgnij po klamkę
otwórz
i wejdź

cisza zapomnianej krypty
wyjdzie ci na spotkanie
i zaprowadzi do miejsca
gdzie leżą twoje skrzydła

martwe

dokoła nich zobaczysz
ślady ciężkich butów
których kształt dobrze znasz

zapamiętaj ten widok i wyjdź
domknij za sobą drzwi
i nie płacz zbyt długo

w końcu zobaczysz ścieżkę
a przy niej maki
dom a na dachu kota
człowieka bez butów

i słońce