bezmiar mgły wody i pocałunku
jesiennej bryzy z żaglem,
gdzieś obok zerwie się trzepot
podobny niepokojowi spłoszonej w tańcu alki -
biały kontur powoli przemieszcza się, jak życie,
jak dobro, miłość i tęsknota,
i jak cierpienie,
które bynajmniej nie jest jarzmem
tylko chwilą ciszy.

obudzony ze snu dzwon zburzy ścianę,
wrzawa, jak z rozdartej kurtyny,
rozleje się potokiem tupotu i komend,
przekleństwo, niczym zła modlitwa,
zepnie ciała w zaprzęg
i zakręci kieratem spracowanych rąk,
pożre piękno.