Słyszałam tęsknoty i ludzkie westchnienia :-
Zadrżałam dopiero przy twoim oddechu,
Rzucając swe usta nabrzmiałe od grzechu
Na wargi wilgotne, pełne rozchylenia.

Po wieki niech żyje twój sen nieprzespany...
Nad grotą latmijską wonna tajemnica
Oplata mnie całą; królowa księżyca
Upadła na służbę - więc weź - ukochany...

Piękniejesz bez szaty tylko w mych dłoniach,
Które sfruwają z powabem motyli
Z twarzy na tors, z torsu...! w tej chwili
Bachiczny orszak rozszalał się w skroniach.

Po brzegi cierpiąca odchodzę - tak trzeba -
Do Lete spragniona jej wód zapomnienia
Żeś mój i nie mój, że blada z omdlenia
Znów runę w ciebie poświatą z nieba.