Zim­ne mam us­ta, niczyją mam dłoń -
Śmier­telne dni cze­kania w ok­nie.
Tam rzew­nie pa­da, tam niebo mok­nie -
Tu ciało w nu­dy opa­da toń.

Nu­da codzien­nie zap­la­ta włosy
Z jed­na­kich spoj­rzeń, gestów i słów.
Roz­bi­ja szkiełka z różowych snów,
Ucisza marzeń dziecin­ne głosy.

Głowa ry­suje ciem­ne wit­raże:
Sznur kruków czy wron - nieba oz­do­by
Wzla­tują po­nad sza­rawe gro­by,
Po­nad bez­ludne, pus­tynne plaże.

Plaże męczącej, gorzkiej podróży -
Biegam pal­ca­mi wśród ka­len­darzy
One mi wróżą - "Nic się nie zdarzy
Życie to pręgierz - karą się dłuży."