Chodź, wyciągnij rękę, szczęście mieszka blisko,
wstanie wraz ze słońcem, a z wiatrem odleci!
Myślisz, że zamierza otumanić tylko?
Chcesz się wyrwać z marzeń jak z pajęczej sieci.

Lecz na próżno walczysz, miotasz się i wzdychasz,
nadaremnie szukasz wyjścia z tej pułapki.
Serce omotała pajęczyna uczuć,
cicho drzwi zamknęła, skradła wszystkie klamki.

Lepkie, słodkie szczęście zmysły odurzyło
bez reszty zniewala miodem i maliną.
Tkaną przez pająka niewinną chusteczką
potok łez osuszysz kiedy zacznie płynąć.

Udasz się daleko, tam gdzie mieszka chwila,
zapomnisz o czasie i dotkniesz wieczności.
A kiedy powrócisz, to zrozumiesz w końcu,
że szczęście to tylko młodszy brat miłości.