ten sam nokturn Chopina
zawsze ten sam
wprowadza mnie
na łąki dzieciństwa
pod tamten dach
gdzie pod strzechą
glinianych gniazdek rząd
z którymi zastęp jaskółek
co roku wodził spór
i widzę
skąpany w słońcu dziedziniec
babcię co miała do zapaski
przyszpilone archaiczne imię
kapliczki na siwo pobielone
ogrody porosłe winogronem
rudego rumaka sąsiadów i pastwiska
pastwiska wolności

dziś już poza czasem
poza tamtych słów oddechem
jestem
i płynę codzienności nurtem
lecz kiedy tylko spada
ta sama kawalkada dźwięków
ten sam nokturn Chopina
wraca

idę wspomnień nazbierać