Człowieku istoto marzeń niedoścignionych,
Będąc już, brnąc po przyszłe, po przyszłe,
Jakim to jesteś, gdy świat niewdzięcznych,
Na nowo wyłonił pytanie naiwne.

Kim to być możesz, gdy twoje trudy
Na przekór, wpław, jak życie, jak życie,
Gdyś już wierzchołków usłyszał łut nuty,
Gdy bezmiar tych pytań jak liście, jak liście.

Kiedy to spocząć przyjdzie już pora,
W nostalgiczności zanucić czas dalszy,
Czy już potrafisz tak ująć słowa,
By czas twój to czasem był światłym.

Czy już potrafisz pytań nie widzieć,
Jak to zanucić myśl w przestrzenności,
Czy już potrafisz po prostu myśleć,
I żyć, gdzieś siedząc na ławce błogości.