* Na pożegnanie podajemy ręce

Odeszłaś, a przecież wciąż jesteś,
bo nie sposób zapaść się,
z dnia na dzień, choćby i bez słowa,
bez podania ręki. Lepiej już,
gdy pomiędzy nami zagości cisza,
niemiła wrogom, pożądaniu i pysze.

Przyjdź na chwilę, podajmy dłoni dłoń,
niech czytają z siebie. Zafundujemy im długi
popołudniowy spacer, poprowadzimy starymi alejami
w nowe. Jak wtedy, pierwszym razem.

** Wiara przerasta nadzieję

Twój świat na zawsze pozostanie zbiorowym
narodzeniem i mogiłą; wszystkiego, co z ciebie
dla siebie chowasz, a co pozostaje twoim pięknem,
bólem i rozpaczą.

Doświadczenie wskazuje, że znajdzie
w nim miejsce miłość wrogość i cierpienie,
które dzielić będziesz z kimś, opierając w wierze.

I wtedy nie ma znaczenia, ani ten ból ani radość,
chociażby z jednego pnia wyrastać miały -
kiedy staje się to, co należne wielkiemu prawu.
Wiara przerasta nadzieję, góruje jak dąb
samowładnie.

*** Gdzie prawdziwa miłość, tam samotność

Nie uciekniesz ani przed sobą ani przed światem.
Szlakiem Niobe podążać będziesz - jak ona - by ukryć
strach i winę, zawinione Bogu; zawsze samotna
zawsze opuszczona.

A jednak boski plan w końcu rozsądzi, że będziesz.
Że zajaśniejesz, aż po zachwyt, ciągle samotna
i piękna, niczym bolejący łabędź. Niestety,
ból i miłość zazwyczaj jednym pożywiają.

Mnie pozostaw cień, jego wieczorowy deseń.
Tak, bym stając w nim stawał się niewidoczny,
niewidzący i nieczuły siebie.