z tej kropki postawionej sympatycznym atramentem
rozwinę zdanie złożone podrzędnie a może
opowiem historię znaną już wszystkim

moje miasto przecina sieć torowisk
tramwaje niczym kukiełki pozapinane
na stalowych sznurkach pajęczyn centrali
z łoskotem przemieszczają się po krętych ulicach
w zakrętach kołyszą podobnie jak kobiety w biodrach

tramwaj jest pojemny
domyka magię pożądania
z którym nie ma żartów trzeba je brać na serio
gdzieś zostało zapisane
nie pożądaj żony bliźniego swego

to jednak ją weź jak swoją kobiecie nie odmawia się
podobnie jak pacierza na kacu nie wsiadasz za kółko
samochodu którego sponsorem był tatuś co to urwał się
z uwięzi tej krzykliwej kobiety dla niej kiedyś łapał
spadające gwiazdy i brodził w stawie niczym ten pan z lektury

mieszkam na wyspie bez problemu przekraczam granicę
stu mostów między dzwonnicami wiekowych kościołów
z przyklejoną twarzą do szyby tramwaju wgapiam się
w ludzkich twarzach szukam rozwiązania sensu bycia tu i teraz
za plecami czuję oddech i ciężar zgłodniałych spojrzeń

odkręcam głowę wkoło wszyscy tacy sami
o kształtach i posturach przeróżnych stanowią jeden zbiór
ludzi zabieganych zamyślonych rano zmęczonych
wieczorem kładą się z ręką na pulsie dnia który minął
bez większych wrażeń z kolejną dostawą nowych rachunków

niedopowiedzenie w tekście jak w życiu pytanie
czy spotkam tych ludzi pojutrze i jeszcze
czy z kropki
postawionej na końcu zdania
zdołam wyjść by uciec poza ramy ultrafioletu