Odchodzę,
ciche słowo,
cichsze niż śniegu płatek,
odchodzę,
tak zwyczajnie,
nie wrócę nawet latem.

Odchodzę
tylko z jedną,
samotną łezką w oku
odchodzę,
a wraz ze mną
odchodzą pory roku.

Wiosna,
która kuszącym szeptem i kwiatami
świat cały wokół siebie
czarowała.

Lato,
którego słońce i owoce
spowiły ciepłem i słodyczą słone
ciała.

Jesień,
ta która wiatrem z twarz zmęczonych
pożółkłe troski tak jak liście z drzew
strącała

Zima,
która krzyk głodnej namiętności
okruchem chłodu nakarmiła jej samotność
biała

Odejścia,
drżące słowa,
jak płacz i granie świerszczy,
wieczorny list, rozmowa,
powroty nocne wierszem...


26.8.2011