Wszystko jest proste - proste do przerażenia
nie gaszę światła patrzę przez palce
ostrożnie składam wychwycone wzrokiem
puzzle obrazu - zanim go skończę powołam do życia
zamknę w ramach własnego widzenia

dotykam ustami powietrza
lęk - albo jest kwaśny albo słodki
powoli zbliżam się do okna
chciałbym zobaczyć właśnie ten
a nie inny widok

staram się myśleć pozytywnie
opuszczam ramiona wzdłuż tułowia
otwieram pięści wypuszczam
niepotrzebnie nagromadzoną czerń

- mam na imię Jezus
mieszkam na placu Zbawiciela.