Wieszcz taki jak czas
Nie przeniknie go poeta
O czasie wie więcej las
I światło co jest dziełem Boga

Człowiek, umieszczony w tym sekrecie
O znamionach ciekawości
Co wciąż trawi go poszycie
Dla popytu śmiertelności

Co pozostawia po sobie
Następców to wiemy
Kochających w żałobie
Bo z duchem nie praktykujemy

Czas nie zmienia się nigdy
I jest obecny wszędzie
Nie potrzebne mu żadne śluby
Jeżeli w takie wierzycie

Dzieła wykonane przez człowieka
Jaką mają wartość
Czy ta miłość i opieka
Gdzie w krążeniu jest tożsamość

Sposób penetracji z mózgu
Zalicza się również alfabet
Należy do sprzętu
Czasu niedającego talent

Uszanować dzieło twórcy
Do tego trzeba serca
Którego czas nie wykluczy
Ale w czasie go utwierdza

Sprawa ta jest niewidoczna
Tak jak nie widzimy nieba
Bo wydaje się być bez końca
A jak z mózgu rośnie potrzeba