uboga w cierpliwość zamknięta w sobie
zazdrosna o każdy kawałek samotności
wyczulona na radość rozpamiętuje potknięcia
złośliwa jak sól w nadmiarze
nie przebacza nie wierzy nikomu
przeciążona beznadziejnością nadchodzącego
ustaje w drodze w poczuciu klęski
nie dojrzewa
jak upadły anioł nie dostrzega przyszłości
bez twarzy zapada w letarg braków
w fałszywym wymiarze prawdy
wciąż ma wzięcie pośród nieżywej wiary