wiatr zdmuchuje cienie stóp
na dywanie ze zmiętych stokrotek
zrudziały ślad szuka zapomnienia
połykam oddech
był taki czas

odwijasz nagość wśród spętanych traw
w ciszy zasmuconych dusz
złamana strzała nie zna dna
na kołysce z fal
płyń w bezmiarze oceanu
z zaplecionych języków

na dłoni zabłąkany zapach
magnolii z nutą wrotycza
tuli światło w wąskiej szczelinie
w cieple oddechu srebrzysty ślad
w pieszczocie wiatru znika

w bezsenną noc i mroczny dzień
kartkuję życia dziennik

trzymając w dłoni garść
zasuszonych stokrotek
śnimy ten sam sen

a wiatr zaciera ślady stóp