we mnie wciąż TEGO tyle, ile buków TAM w lesie,
gdzie na drodze piaszczystej skraj stopą gnieciony
i kamień o kamień - podroż kinetyczna,
a jednak kraina tęsknot nieskończonych


bo we mnie miłości ile w oczach świata
tego z dni beztroskich krokiem w przód liczonych
słowo piosenką, uścisk reki więzią
w ciszy TAMTEGO miasta czy szału drzew znajomych


we mnie charakteru rzeźbionego zmierzchem,
gdy o świcie zaczynał dłutem czasu dzionek,
by kształt nadać, zostawić, ocenić, docenić
zamieniając nieziemskość w nowe - uziemione


we mnie zrozumienia ile w ptakach śpiewu
i gniewu we mnie tyle, ile w ogniu trzasków,
lecz zimnego, na siebie, na swą bezskuteczność,
która spać nie daje, aż do słońca brzasku


we mnie jest mnie samego z każdą chwilą już mniej
we mnie mnie tyle samego ile widzą przecież
i tak jak mnie piszą - czysto subiektywnie,
a we mnie samego mnie tyle, ile TAM buków w lesie