ostatni krok w chmurach i mdłe legendy poezji

spójrz

dwoje parzących się
ulicami pieski i resztki
rozkładów, przystanków,
żółtych śladów

godzina siedemnasta i później
święte obrazki

(koniec wstępu)

ktoś zamknął światło.

pamiętam wyraźnie
twoje kolana przetarte

tysiąc moich stóp przez
(każda w innym kształcie)
palce i rosyjski

który niezdarnie wypadał z ust
wtedy jeszcze nie piłam i nie miałam piersi

teraz potrafię przesypiać największe poetki
i kaleczyć po niemiecku
to daje mi prawo czytać kiepskie książki,
krwawić zdrowe dzieci

(zguby na przedmieściach poduszki)

to daje mi prawo
oskarżać o chłód cienie
telegrafować
coraz gorsze wiersze

i to wszystko prawda, jeśli chcesz wiedzieć, że poetki moczą się w smutku

ich włosy
węże amoniaku
(trzeba)
zgolić na potrzeby
produktu

zabić,
bo mówią głośno nie spuchniętym źródłom
swoim, które garbią się i brudzą

pocą.poetki gwiżdżą
rozklejają kolorowe gazetki
później ich dłonie gładkie
przemieszczają lepkie hasło

wydzielaj
literki
na sukience
masłem