Poranne blade lustro, twarz tak bardzo własna
I hotel, tafla morza, wschód słońca i plaża
I nic się nie zdarzyło i wszystko się zdarza
Kto pragnie spokoju - spokoju nie zazna

Na bagnach, wśród roślin szaleje choroba
Błyszczy w oddali ogień wiśniowy i żywy
A Jonasz sam nie wie - duch to czy osoba
I płynąc do Tarszisz zmierza do Niniwy

A jeśli zapragnie zagłębić się w toni
I będzie udawać że Głosu nie słyszy
Próżne jego starania, bo Głos go dogoni
Kto pragnie ciszy ten nie zazna ciszy