tam gdzie żywicy kryształowym szumem
zakołysały plażę do snu wykwintne damy
na skarpie sosny szkwałem pokręcone

gdzie krzykliwe mewy szybowały
białe powietrzne fregaty
piewcy uniesień

tam miodowymi spojrzeniami
błysnęły oczy jantarów
odkrytych morza odpływem
w księżycowych cyklu uczuć

a rafy wiary kąsały fale oceanu

odeszłaś

brzegu łachą w zachodzące słońce
lśniącą bramą niebios
morską lazuru drogą

odeszłaś

w księżycu się oddałaś
ostatnim ludzkim jękiem
zamarło miłosne tchnienie
odbicie żałosnej skargi

otuloną dłonią chłodu
jesienną serca bryzą
piany wzburzonych bałwanów
wyniosły przy nowiu panią

bladego lica królową
glonami przyobleczoną
narzeczoną ostatniego brzasku