Teraz już pójdzie z górki w łunę rozpiętą między blokami.
Czarne słońce lśni i modlisz się w moim ciele, jak gwiazda.

Jestem tobą-ziarenkiem w dłoni spoconej kobiety,
która porasta mchem i żywi się krwią. Zło nie śpi,

patrzy na ręce troskliwie jak matka. Ofiaruję ci grzechy
jak spraną pościel. Tutaj rodząca karmi psa łożyskiem

jak mięsem. Dzielimy się opłatkiem. Z ust wylatują robaki,
które miały nas zjeść. Bieleje światło, namaszcza głowy.

Będziemy opowiadać o bólu jak o dobrych snach.
Na czworakach powracać, skamleć na czyichś oczach.