Wczoraj, gdy czerwony od krwi obuch serca wbijał gwóźdź za
gwoździem, kołysałem się na taborecie, kopcąc skręta,
robiąc z wydmuchiwanego dymu cierniowe kółeczka,
które kłębiły się i wiły niczym wąż w stronę okna

i, przepełznąwszy przez lufcik, wystrzelały wzwyż jak orgazm,
a przez nierówno udrapowaną zasłonę przeświecał
smolisty klon o rozczochranych rogach, bodący nieba
brzuch, na którym rozpływał się obłok niby sperma. Wczoraj,

kiedy Bóg trzymał za nogi sztywnego Chrystusa czy łotra
w kształcie krzyża i lał astralny wosk przez dziurkę w jego dłoni,
pojąłem, dlaczego zastyga uśmiech na mej gębie bladej,

pojąłem, że wszystko, co człek pomyśli, rychło doń powraca,
i nie czekałem, aż kto bądź tam wejdzie wywróżyć wymioty,
gdyż jest czas otwierania drzwi i czas wieszania się na klamce.

styczeń 2007