wilgotna sień kościoła
twój głos więźnie w gniazdach sklepienia
chwieje się
czytamy dyckiego
wchodzi pod paznokcie
kobieta potrząsa sucho kluczami
facet z zakrystii czujnie nas mierzy
nie pasujemy tu

poprzez zwielokrotnienie twojego głosu
udaje nam się opanować
ciszę
płoszymy
pustkę która z miną maszkarona
przelewa w próżne
jak krytyk który nigdy nie będzie poetą

lubię jak twoje słowa gniazdują
osiadają parą
na kamieniu
materia kruszeje
opada
wzbija tumany
ptaków
które pozostaną