był łuk łączący moje prawo nabrzmiewania i twoje do kosmówki
gdy coś zafałszowało, dyrygent złamał batutę i odwrócił plecami
tenuto. szepnął przez ramię. sonata przestała grać kameralnie

grave
próbę nazwania naszego dźwięku potem zamyka klamra przeczekiwania
poza nią pamiętam tylko błyski szarpiące dno i cienie mrożące krew
z zieloną poświatą przed oknem, gdy twoje koziołki były tłem chemicznych
planów. przyszłością świt po krótkim śnie. czuwanie nad istniejącą nicią

crescendo
rozłożoną bluźnierczo modlitwę wsadziłam desperacko do nieba i ziemi
milczałam, gdy inne załamywały ręce nad katarem, z tępym uśmiechem
zawiązywałam chusteczkę zamiast włosów. i bałam rozkwitu miłościwego
instynktu, fotografowania odbitych stóp, zawieszonych skarpet Mikołaja
z bezsensownym odruchem samozachowawczym przeczekiwałam
by spadanie mniej rozrywało trzewia i rozbudowane do monstrum neurony

foroce
mówiącym o drugim dnie takich transcendencji trzeba wyłupać oczy

diminuendo
dzisiaj już potrafię. przeczekiwanie to drugi bohater

Dodawanie ocen dostępne tylko dla zalogowanych Użytkowników.

Proszę się zalogować lub zarejestrować, żeby móc dodawać oceny.