grasz w dwa serca. zabawka płacze bezłzawo.
wycierasz przeźroczyste krople. łapiesz słowa
wyłonione z kałuż. wyrzucasz z sumienia
i czekaniem nadal grasz swoją rolę.

niewidoczność istnienia zamazuje obraz.
nie potrafisz zapanować nad końcem.
gra wciąga. wypisuje niewidoczne zasady
a ty boisz się przegrać w życie.

czekasz na nowe rozdanie.
strach przegranej nie pozwala skończyć.
a jednak kiedyś zranisz przynajmniej
siebie.