W szaleństwie świat mój zatracony

Wraz z niespożytą energią życia

Gdzieś w obrębie myśli zagubiony

Pojawia się z głębokiego ukrycia



I tylko w oku szaleńca iskra nadziei

Co ogień duszy z hukiem rozpala

Że może szalony świat szaleńca zmieni

A przynajmniej rzuci nim na kolana



Z dwóch obcych sobie jaźni się składam

Jedna jaźń o istnieniu drugiej nie wie

Szepcząc coś cicho myśli w jedno splatam

By móc z nich odtworzyć obraz siebie



I tak smutny szaleniec umiera co dnia

Skręcony w bólach własnego umysłu

W lustrze widzi obraz własnego konania

Umierając po kawałku bez słów