najdłuższe są własne
cienie milczących zdań
kiedy słońce pada za daleko
brnę w akustycznej samotności

modlitwa do architektów
co dzień za piętnaście dziewiąta pm
człowiek człowiekowi wieżą babel
człowiek człowiekowi piętrem wyżej

tlen zmienia się w ozon
wiara w przypuszczenia
nie rozumiem się już bez słów
nie wpisuję w sztuczne źrenice

satelitów ziemi etniczny styl
picia kawy po spożytym śniadaniu
stawiam sobie pomnik
z nieobrobionego kamienia

nienawidzę słów
moja nienawiść to strach
przed obietnicą życia
wiecznego

Dodawanie ocen dostępne tylko dla zalogowanych Użytkowników.

Proszę się zalogować lub zarejestrować, żeby móc dodawać oceny.