Widzimy się raz do roku - tylko wtedy
patrzysz pod nogi, na ziemię, która z każdą chwilą
składa coraz dłuższe zdania, łańcuchy z historii
imion i nazwisk.

Listopad jest smutny jak ten wiatr, który zamiata
ci liście spod nóg, jak ty, ze swoim talentem do gubienia
każdego, kto przynosi ci szczęście. Masz nadzieję, że pomoże
modlitwa za zmarłych, za żywych, o światła morskich latarni,

chociaż nasze statki nauczyły się pływać samotnie
i oślepione nie znajdą tej małej wyspy,
pałacu ze szkła, który śni twoje sny,
o czym ciągle powtarzasz, że jest warte wyrzeczeń.