jak trudno przekonać drzewa
by kiedy w pełni jest zima
skostniałe od mrozu ręce
do góry wytrwale trzymać

z nadzieją na szaty czekać
uszyte w kolorach tęczy
na zieleń soczystych liści
korona niech piękno wieńczy

by żaden zdrowy rozsądek
nie stawał się tamą życia
niech Nil wylewa co roku
zatapia wątpliwość bycia

cień który łazi za nami
słysząc zegarów południe
niech nie ucieka przed czasem
ścieląc posłanie swe w trumnie

a serca skurczowe drganie
niczym przepiękna muzyka
nadziei siewem się stanie
by zegar mógł dalej tykać