renesans nie wzbudzi już we mnie niczego
bo kiedy nastało już wszystko
nic nowego
nic nowego
ewentualnie krzyk
bo po cóż komu
co i ja miałem
nic co by poruszało serce
renesans nie będzie mi wzorem pokory

bo gdy stawiam to wszystko
obok siebie jako niedoskonałe
rzędy rządy dziel rządź i żądaj
nic pięknego
nic co dobre
nic nowego

czy staram się szukać dzieci moich?
czy jeszcze w rozpaczy się mogę miarkować?

nic nie jest pewne
już nic dla mnie nie ma
nie sięgnę już ciebie

duma sprawia że wyglądam nieciekawie
renesans nie zajrzy mi nigdy w spojrzenie
nie żądam niczego
nic nowego?
a jeśli nic?
a jeśli wsparcie nie przyjdzie
to szukaj mnie nigdzie
choć dalej sięgam wzrokiem
niż myślą
niż słowem
to czujesz mimo wszystko
mimochodem

poradzę sam sobie z kalectwem mentalnym
rozwinę swój autyzm i klęknę przed tobą
i choć nie zliczę igieł co w mojej dłoni
nic pewnego
nie ma nic pewnego
krzywd twoich nie cofnę
bo nie mam zamiaru ni siły
nie próbuj zaplątać się szczelnie w oddechu
renesans wyplenił duszy zapędy
tego typu
tego nie przewidziałem
stając przed Bogiem czy
może przed Nikim?
nikim nowym
niczym nowym

rzeczywistość

kserokopia.