Przez świat o głodzie

Szły dwa łaziki

Jeden nic nigdy nie robił

A drugi był nikim



Ten pierwszy zawsze

Mierzył zbyt wysoko

Ten drugi mniejszy

W stronę życia puszczał oko



Nie udali się Bogu

Więc bardzo się martwili

I żyli wciąż żyli

Od chwili do chwili



Czasem znaleźli piwo

W przydrożnej gospodzie

Pili je by zapomnieć

I znowu szli dalej



Nie umieli nic robić

Tylko trwać z dnia na dzien

Więc żyli po swojemu

Jak świata zakalec